دهها ده ویران که نامش گشته آباد

گاهی نیازآباد وگاهی قاسم آباد

یاران دلم تنگ است از دیدار زوزن

زردی هم آهنگ است با رخسار زوزن

در خود نشان از دوره تیمور دارد

از ناتوانی پیکری رنجور دارد

روزی به زوزن رونقی در کار بوده است

نقش عجب در پنجه معماربودهست

کلک هنرمندان به هرنقشی نمایان

ویرانه لیک اینک بجازان طاق وایوان

این مرکز تعلیم دانشهای دوران

اکنون فرورفته ست در دامان حرمان

روزی سرای معرفت بوده ست خرگرد

دانشسرای تربیت بوده ست خرگرد

خرگرد داغ ظلم شاهان بر حکیمان

جولانگه خونخوارگی با نام ایمان

اینجا قدمگاه بسی پیر هرات است

این خطه شیرین خاطر از شاخ نبات است

اینجا نظر گاه بسی عشاق صافی

شیخ احمد جامی و زین الدین خوافی

اکنون میان بازه نشتیفان غریب است

میدان ده درحسرت یک عندلیب است

اندر سلامه کوشک چون باغ بهشت است

آنجا توانائی ورای سرنوشت است

¤